Waarom ga ik vaak alleen op reis?
Ben je nieuwsgierig naar mijn beweegredenen om alleen op reis te gaan? En wil je weten hoe die reizen mij bevallen? Lees dan even verder, want in dit artikel beantwoord ik alle vragen over alleen op reis gaan – en waarom ik daar actief voor kies.
Ook geef ik je mijn idee van wat voor menstype – ik denk – dat je ongeveer moet zijn om alleen op reis te kunnen én het ook echt leuk te vinden.
Alleen op reis: het begon met de ‘pijn’ van mezelf té afhankelijk opstellen
Vanaf het allereerste moment dat ik zelfstandig begon te worden en mijn eigen toekomstdromen begon te vormen, heb me vaak eenzaam gevoeld.
Ik was nooit alleen, ik had eigenlijk altijd wel vrienden om me heen, maar ik heb me desondanks een groot deel van mijn leven eenzaam gevoeld. Om mijn vrienden tevreden te houden schikte ik me vaak naar anderen, maar andersom gebeurde dat nooit of nauwelijks. Mijn grootste ergernis als tiener? Niemand leek ooit iets te willen doen wat ík wilde doen. En ik moet toegeven: ik droomde altijd een stuk groter dan de rest. Zo wilde ik op mijn 16e/17e met vrienden op wintersport, maar daar was niemand voor in. “Geen zakgeld”, “Lijkt me niks”, “Te koud”, et cetera.
Dat anderen niet of nauwelijks meegingen in mijn plannen maakte dat ik een aanzienlijk deel van mijn leven klagend heb doorgebracht. Dat meisje op de middelbare school wat een vriendengroep had die overal voor in was? That wasn’t me. Tegen de tijd dat ik ging studeren was ik inmiddels enorm ongelukkig en semi-depressief… tótdat ik het op een gegeven moment he-le-maal zat was.
Ik besloot om mijn geluk NIET langer van anderen af te laten hangen.
Alleen op reis: waarom?
We hebben allemaal wel dromen van dingen die we nog een keer in ons leven zouden willen doen. Ik heb van jongs af aan altijd al grote dromen gehad. Wat dat betreft is de plaats waar ik geboren ben te klein voor mij.
Ik wilde van een besneeuwde bergtop af snowboarden, bij voorkeur uit een helikopter. En ik wilde parasailen, met dolfijnen zwemmen en in snelle voertuigen rijden. Niet voor niks haalde ik mijn motorrijbewijs op mijn 23ste.
“Om het high sensation seeking-stuk van mijn karakter op te vangen ga ik regelmatig alleen op reis.”
HSP + HSS: een lastige combinatie…
Psychologie magazine kopte één van hun artikelen “De high sensation seeker zoekt stilte én sensatie” (bron). Het artikel begint treffend met de zin: “hooggevoelig zijn én snel verveeld is een lastige combinatie”. Tell me about it… 😒
Dit is précies waar ik mijn hele leven al mee worstel. Ik ben niet iemand die zich snel aansluit bij grote groepen, ik wil rust en stilte en ik ben meer van de goede 1-op-1 relaties, maar ik wil óók sensatie, spanning, en… naarmate ik ouder wordt, worden die verlangens alleen maar groter.
Maar wat houden de termen HSP en HSS precies in? Ondanks dat ik niet zo van de labels ben, beschrijven ze voor mij wel precies het dilemma waar ik al mijn leven lang mee worstel.
Highly Sensitive Person (HSP)
Aan de ene kant ben ik een (introverte) hsp’er, als je het in termen van labels wilt bekijken. Ik voel mijn eigen emoties goed aan. Ik ben snel moe na sociaal contact. Ik hou van rust en het kunnen uiten van mijn creativiteit. En ik ben vooral héél erg goed voor de mensen in mijn inner circle, maar voor iedereen buiten die cirkel heb ik niet genoeg energie. Dat laatste komt onder andere doordat ik de emoties van anderen sterk aanvoel en deze ook – bewust of onbewust – van ze over neem. Ik huil redelijk snel (meestal alleen) om spanning los te kunnen laten. En ik voel me vrijwel altijd opgejaagd, alsof iemand me achterna zit. Lees hier meer over hsp kenmerken.
Hsp’er zijn is op zichzelf al een uitdaging in een snel veranderende, extravert-dominante en groepsgerichte wereld, maar daarmee is mijn karakter nog niet ‘af’.
High Sensation Seeker (HSS)
Naast een hsp’er ben ik ook nog eens een hss’er (als je het in termen van labels wilt blijven bekijken): een high sensation seeker. Ik verlang continu naar nieuwe ervaringen.
Om die exacte reden werd ik vroeger een flinke draak binnen mijn gezin, toen we voor de elfde keer naar dézelfde 5-sterren camping gingen (ik voel me tegelijkertijd nog steeds ondankbaar richting mijn ouders, wat ik echt nooit zo bedoeld heb). Die camping was ge-wel-dig, maar ik kon hem inmiddels zo goed als m’n eigen broekzak. En dat zorgde ervoor dat er weinig tot niks meer te ‘ontdekken’ viel. En dan ga ik me vervelen…
Exact hetzelfde gedrag heb ik nu nog steeds als volwassene – in mijn werk. Zodra ik ergens “mijn kunstje heb gedaan” vind ik het wel weer best en wil ik door naar de volgende ervaring. Niet voor niks zit ik dan ook alweer enige tijd in de detachering. En zelfs dáár voel ik me rusteloos. Soms zó erg, dat ik medelijden met mijn accountmanager heb als ik weer eens aan de telefoon hang. “Kunnen jullie een nieuwe opdracht voor me zoeken?”
Om het high sensation seeking-stuk van mijn karakter op te vangen ga ik regelmatig alleen op reis. Ik blog me suf. Ik heb een eigen bedrijf(je) naast mijn werk en ik ben continu op zoek naar nieuwe verdienmodellen. Maar ik kan me maar moeilijk voor langere tijd op één ding focussen… Ik zit het liefst elke maand in een achtbaan; ik boek gerust impulsief een vliegticket, en skydiven of met haaien zwemmen? Count me in! En ondanks mijn plussize figuur, kun je me makkelijk ergens afzetten en urenlang laten lopen. Ik hou van hiken – ook al kan mijn conditie wat dat betreft iets beter. En mijn reisblog biedt dé ideale uitkomst om al deze ervaringen toch nog met anderen te kunnen delen.
Ik kan op deze manier continu nieuwe ervaringen opdoen en deze vervolgens in stilte uitschrijven. Plus ik kan zo ongeveer ál mijn creativiteit in mijn reisblog kwijt (schrijven, fotografie, videografie, et cetera).
Alleen op reis + de verschillende menstypes
Nu je een beetje meer over mij weet, snap je misschien ook waarom ik er vaak voor kies om alleen op reis te gaan. Ik ben iemand die graag haar individuele vrijheid behoudt, maar ik ben ook iemand die bij groepen aansluit wanneer ik daar zin in heb. Zolang ik maar de mogelijkheid heb om me terug te trekken wanneer ik dat wil. Ik hou van nieuwe mensen leren kennen, nieuwe contacten opdoen en nieuwe plekken ontdekken. Ik hou van avontuur en het onbekende tegemoet treden.
Maar de echte vraag is… wat ben JIJ voor menstype?
Lijk je enigszins op mij dan weet ik zeker dat alleen op reis gaan je zeker gaat bevallen. En ben je een fotograaf/videograaf die er graag op uit trekt, dan zul je alleen op reis gaan ook zeker leuk gaan vinden! Je hebt in deze setting immers de complete (creatieve) vrijheid. Niemand die ongeduldig op je staat te wachten wanneer jij het perfecte plaatje vast wilt leggen. Ideaal!
Ben je daarentegen iemand die groepsgericht is en iemand die juist energie krijgt van groepsplezier? Dan is het maar de vraag of alleen op reis gaan (en dan bedoel ik ook écht alleen op reis gaan) voor jou is weggelegd. Misschien ben jij dan meer een persoon voor single groepsreizen.
Aan de andere kant: als jij nog niet precies weet hoe je eigenlijk bent, of wie je bent, dan kan alleen op reis gaan je wél helpen dit te ontdekken.
Is alleen op reis gaan saai?
Ik krijg vaak de vraag: “Is alleen op reis gaan saai?”. Ik kan je vertellen: absoluut niet. Tenminste, zo ervaar ík het nooit. Want ik ga gerust raften in Turkije, in een heteluchtballon over Cappadocië vliegen of in mijn eentje van een hoogzomerarrangement bij Van der Valk Gilze – Tilburg genieten.
Alleen op reis gaan hoeft dus zeker niet saai te zijn. En je komt overal – en altijd – wel mensen tegen. Al is het maar iemand waar je even een praatje mee kunt maken, of iemand die je uit de brand helpt. Alleen op reis gaan maakt je onafhankelijker, geeft je op den duur steeds meer zelfvertrouwen en het helpt je om een hoop van je (voorheen irreële) angsten te doorbreken.
Alleen op reis gaan heeft mijn leven een stuk leuker én mooier gemaakt, en ik hoop dat het voor jou hetzelfde kan doen.
