In februari 2022 werd er een artikel in de Telegraaf gepubliceerd: “Merin (33) heeft een relatie met een asielzoeker“. Het was de kop van een artikel dat eigenlijk – inhoudelijk – over de verdeling van huishoudelijke taken ging. Hoe dan ook, de sensatiebrengende krant De Telegraaf publiceerde het onder deze kop… en daar kwamen natuurlijk reacties op. Een heleboel zelfs.
Het artikel werd nét twee dagen na een positief bericht van het IND* gepubliceerd: Sharif had, na 7 jaar wachten, toen namelijk ein-de-lijk een positieve beschikking ontvangen. Hij mocht blijven! Voor ons een feestje waard dus.
*IND = Immigratie- en Naturalisatie Dienst
“Merin heeft een relatie met een asielzoeker”, hoe is het nu?
Inmiddels zijn we ruim zes maanden verder ná het artikel in De Telegraaf. Vraag jij jezelf af: “Hoe is het nu met…?” Dan beantwoord ik die vraag in dit artikel. Maar daarvoor moet je eerst weten wat eraan vooraf ging…
Zeven jaar zonder staatsburgerschap
Staatsburgerschap: de status waarmee iemand volwaardig lid is van een politieke gemeenschap met alle rechten, plichten en privileges van dien.
Stel je nu eens voor dat jij dit NIET hebt. Dan kun je dus niet werken* – zonder sofinummer – want je bent officieel geen ingezetene van een land. Je mag ook niet autorijden noch je rijbewijs halen. Je bent afhankelijk van een instantie die jou onderdak en € 50,- leefgeld per week geeft. Dat is € 200,- / € 250,- per maand. En ondanks dat je het krijgt en daar dankbaar voor bent, kun je er in Nederland weinig mee.
Maar het leefgeld is – uiteraard – niet het probleem. Het échte probleem is dat je niet mag werken. En dan is het de vraag: wat moet je dán de hele dag doen? Stel je even voor dat je jezelf die vraag élke dag moet stellen in de cruciale jaren van je ontwikkeling (tussen je 17e en je 24e). Zeven jaar lang. Achter elkaar door. Zou je gek worden, denk je?
Tel daarbij een getraumatiseerd verleden op (je komt uit een oorlogsgebied, je huis is ooit gebombardeerd, je hebt de kogels letterlijk om je oren zien vliegen, je familieleden zijn vermoord en je hebt mensen gebombardeerd zien worden); een gigantisch schuldgevoel (“Waarom ben ik niet daar gebleven om voor mijn ouders te zorgen?”); en een lange slopende procedure die je 0,0 toekomstperspectief geeft.
Wat zou je doen?
Er is maar zoveel dat een mens kan hebben. En dan heb ik nog maar het topje van de ijsberg met je gedeeld.
In januari 2022 had Sharif, na zeven jaar wachten en toen nog zonder toekomstperspectief, zware depressieve gevoelens. En wie kan hem dat kwalijk nemen? Ik was pas drie jaar bij zijn asielaanvraag betrokken en zelfs ík werd er depressief van. Het voelde als vechten tegen de bierkaai. Tegen instanties die nooit bereikbaar zijn – en waar je gewoon ‘gedepersonaliseerd’ wordt tot een dossiernummer.
Niemand die om je geeft. En niemand die ook maar iéts harder gaat lopen voor je.
*Een asielzoeker mag in Nederland 24 weken werken over een periode van 52 weken. Zijn asielaanvraag moet dan wel minstens 6 maanden in behandeling zijn. Werken kan alleen met een tewerkstellingsvergunning (TWV). In theorie een ‘leuke’ regel, maar in de praktijk is dit zo goed als onbruikbaar voor asielzoekers die willen werken.
Ik ben me – persoonlijk – gaan bemoeien met zijn asielaanvraag
Toen ik Sharif ontmoette was ik op slag verliefd. Maar toen die verliefde periode er eenmaal een beetje af was en het in een standvastige relatie overging, begon hij me steeds meer te vertrouwen. Hij vertelde weleens iets over zijn leven in Afghanistan – meestal met het water in zijn ogen. En hij vertelde over zijn asielaanvraag.
Of ik direct wist dat hij een asielzoeker was toen ik hem ontmoette? Nee. NIET omdat hij erover heeft gelogen, maar a) het kwam niet ter sprake en b) hij sprak perfect Nederlands, dat verwacht je niet van iemand die in een asielzoekerscentrum (azc) woont, dus ik heb er ook niet proactief naar gevraagd. “Zeg uh, hee, woon jij toevallig in een azc?”
Hoe dan ook, anderhalf jaar verder in onze relatie begon ik me af te vragen waarom hij nog geen verblijfsvergunning had? Ik kon hem nooit betrappen op inconsistenties in zijn verhaal en van wat hij me vertelde had hij genoeg bewijzen aangeleverd bij zijn advocaat + het IND om zijn verhaal te staven.
Toch werd meerdere keren zijn asielaanvraag afgewezen. Ik weet nog dat ik er helemaal niks van begreep en dat ik op een winterse dag in december 2019 Sharif hoorde praten met zijn advocaat. “Mag ik wat vragen?”, riep ik door de telefoon. “Ja”, kreeg ik terug.
“Hoe kan het nou dat Sharif zijn asielaanvraag steeds afgewezen wordt? Hij heeft toch voldoende bewijzen aangeleverd? Er liggen nota bene twee dreigbrieven als bewijs”.
Even was het stil.
“Twee?” … “Ik heb hier maar één brief liggen”.
Ik keek Sharif aan. Sharif keek naar mij en zei: “Dat klopt niet. Ik heb twee brieven ingeleverd.”
Sharif had gelijk.
Hij had één (dreig)brief bij zijn eerste advocaat neergelegd als bewijslast en één (dreig)brief bij zijn tweede advocaat.
In de tussentijd had hij echter van advocaat moeten wisselen, omdat hij in 2016 moest verhuizen van azc Eindhoven naar azc Harderwijk. Het asielzoekerscentrum in Eindhoven werd begin 2017 definitief gesloten. Zijn eerste advocaat had de eerste procedure (asielaanvraag) uiteindelijk in het hoger beroep verloren, omdat de IND Sharif zijn vluchtverhaal “niet geloofwaardig achtte” door een gebrek aan bewijs.
Dat bewijs moest destijds nog met de post (wat al een hele – en een gevaarlijke – onderneming op zich is) uit Afghanistan komen. De bewijslast kwam echter nét te laat aan om in de eerste procedure meegenomen te kunnen worden, dus moest het uiteindelijk als novum* dienen om een nieuwe asielprocedure om te te starten.
Sharif bracht de ontvangen (dreig)brief naar zijn eerste advocaat en legde het daar neer als bewijslast.
Door de verhuizing naar een nieuw azc zei de eerste advocaat van Sharif echter dat hij te ver weg ging verhuizen. De eerste advocaat raadde Sharif daarom aan om een nieuwe advocaat te zoeken. Die vond hij uiteindelijk in Groningen.
De tweede advocaat nam het op zich om een nieuwe asielprocedure op te starten. Dat werd tot twee keer toe GÉÉN succes. Misschien snap jij nu al waarom…
En ik snapte uiteindelijk ook waarom.
Twee jaar later, in december 2019, kwam er tijdens dat ene telefoongesprek dus aan het licht dat de bewijslast – die door Sharif was ingeleverd bij zijn eerste advocaat – AL die tijd in de archiefkast was blijven liggen.
De overdracht tussen de advocaten was niet helemaal goed gegaan. Wie zijn schuld dat was, maakte uiteindelijk niet meer zoveel uit. Wat belangrijk was, was dat het rechtgetrokken werd.
*Een novum is een feit of omstandigheid wat nog nieuw is in de zaak. Een nieuw feit, een nieuwe omstandigheid of een nieuwe bewering is een novum. De Nederlandse wet bepaalt dat alleen een novum ervoor kan zorgen dat een gesloten asielzaak / vreemdelingenzaak kan worden heropend.
COVID-19 en het besluit en vertrekmoratorium voor Afghanistan
Toen de ‘verloren’ brief in december 2019 eenmaal opgeduikeld was uit de archiefkast, moest er – wederom – een nieuwe asielprocedure opgestart worden. Maar dat kan alleen met een novum. En dan zit je met een probleem, want is een (dreig)brief die je in 2016 al in je handen had nog wel een nieuwe feit of omstandigheid? Volgens de wet niet. Dus moesten we daar samen met de advocaat iets op verzinnen.
De advocaat stelde voor om de (dreig)brief op authenticiteit te laten testen bij Bureau Documenten van het IND. Die ketsten de aanvraag echter af wegens “onvoldoende betrouwbaar vergelijkingsmateriaal”. Ik leerde van een rondje bellen met andere advocaten (voor second opinions) dat dit in feite een smerige, bureaucratische truc van Bureau Documenten is… want als jij nooit iets in behandeling neemt zul je dat “betrouwbare vergelijkingsmateriaal” ook nooit opbouwen.
Ik was pislink toen ik hoorde dat het IND de aanvraag tot onderzoek van de (dreig)brief afgeketst had. En wat me nog kwader maakte is dat deze uit-hun-neusvretende ambtenaren van belastinggeld betaald worden. JOUW BELASTINGGELD. EN MIJN BELASTINGGELD.
Dat bureaucratische heen-en-weer gezeul kan soms dus maanden duren he. En ondertussen werd ‘deze asielzoeker’ doorbetaald – OOK VAN JOUW BELASTINGGELD. Dus je kunt de asielzoeker(s) scheef aankijken, maar ik begon inmiddels te zien waar het échte probleem lag: bij onze eigen overheid.
Niet voor niks werd er in 2021 een rapport uitgebracht met de titel “Ongekend onrecht in het vreemdelingenrecht“.
Als alternatief heeft de advocaat toen een internationaal forensisch expert op het gebied van Afghanistan opgespoord, en hebben we de (dreig)brief voor € 600,- door deze expert in Londen laten onderzoeken. De resultaat? De (dreig)brief bleek authentiek aan de hand van stempels die erop waren gezet + handtekeningen. Ook de werkwijze kwam overeen met wat het hoorde te zijn.
Inmiddels zitten we dan in maart 2021. We hebben een nieuwe, derde advocaat, omdat we wegens een vertrouwensbreuk moesten breken met de andere advocaten. We hebben nu ons ‘novum’ in handen voor de asielprocedure van Sharif. En nét als we op het punt staan een nieuwe aanvraag in te dienen bij de IND in Ter Apel, gaat het hele land in lockdown vanwege COVID-19. De IND neemt tussen maart en juni 2021 geen nieuwe aanvragen meer aan.
De consequenties voor ons? Omdat we in between asielprocedures zitten verblijft Sharif nu ineens lange tijd illegaal in Nederland.
En geloof me, je hebt geen flauw benul wat voor stress dat met zich meebrengt. Als je illegaal bent heb je geen recht meer op onderdak in het azc (wat logisch is, maar tegelijkertijd ook krom, want: waar moet je dán slapen?). Nu had Sharif gelukkig andere opties, zoals vrienden en kennissen. Bij mij had ook gemogen, maar dat wilde hij pas als laatste redmiddel.
Maar stel je eens voor dat je illegaal bent, geen recht meer hebt op onderdak, maar wél een nieuwe asielprocedure op wilt – of kunt starten, omdat je over ‘novum’ beschikt. En je hebt GEEN vrienden of kennissen in Nederland die je op kunnen vangen… Dan leef je dus op straat. En wat ga je dan doen om te overleven – als het nodig is? Juist, weinig goeds. Snap je nu waarom er in Ter Apel zoveel problemen zijn, Den Haag? HALLO DEN HAAG, LETTEN JULLIE EVEN OP? Zou ook fijn zijn voor de mensen (Nederlanders) die daar wonen.
Anyway, in juni 2020 konden we dus eindelijk een nieuwe asielaanvraag indienen omdat het ambtelijke apparaat toen weer enigszins op gang kwam. Dan kan je vervolgens weer gaan zitten wachten totdat het IND een beslissing neemt (and trust me, daar nemen ze ruimmmmmm de tijd voor). In de zomer van 2021 kregen we pas antwoord. Wat dat antwoord was? Een negatieve beschikking, want “het IND vertrouwde de expert uit Londen niet”. Ik heb toen alle accreditaties van hem verzameld en een verweer ingediend, dat de advocaat officieel heeft opgesteld + verstuurd.
En toen brak de pleuris uit in Afghanistan (Amerika vertrok uit het land) en werd er vanuit de Nederlandse overheid ineens een besluit en vertrekmoratorium ingesteld voor Afghaanse vluchtelingen. Dure woorden voor: “we nemen tijdelijk geen beslissingen over lopende asielaanvragen van mensen uit dit land”. Die tijdelijkheid was vastgezet op 1 jaar.
Ik liet het er niet bij zitten.
Helemaal niet, toen Sharif en ik in december 2020 op televisie zagen hoe vluchtelingen die tijdens de Amerika-Afghanistan-Taliban crisis hierheen wisten te vluchten nú al huizen toegewezen kregen. Op Texel onder andere.
Ik hoor het Sharif nog zeggen: “Ik wacht al zeven jaar, en ik zie de grootste criminelen uit Taliban die nu hierheen zijn gekomen”.
Wederom werd ik pislink. Ik heb toen verschillende media benaderd. Ik had op een gegeven moment zelfs een contactpersoon in de Tweede Kamer. Één van de media die het verhaal toen opgepikt heeft is de Libelle.
Het hele asielbeleid van Nederland is erop gericht om te ‘demotiveren’. Dat we onszelf hier juíst keihard mee (laten) naaien snappen ze blijkbaar niet daar in Den Haag. Anders gezegd: het politieke onvermogen van zogenaamde beleidsmakers die ver van de werkelijkheid staan, kost de belastingbetaler jaarlijks klauwen vol met geld.
De Immigratie- en Naturalisatie Dienst (IND): hét toonbeeld van falend institutioneel wanbeleid
Dat onze overheidsinstituties smerige spelletjes kunnen spelen weten we inmiddels wel.
Vanaf 2017 werd er een beerput opengetrokken met de toeslagenaffaire van de Belastingdienst. En daaraan gerelateerd vonden er rond de 1.500 staatsontvoeringen van minderjarige kinderen plaats. Maar dacht je dat dit erg was? Dan heb je vast nog nooit te maken gehad met de IND (hoop ik tenminste voor jou)!
De IND kan er namelijk ook een aardig handje van. Ik had het net al even over de smerigheid van Bureau Documenten, maar ik heb in drie 3,5 jaar nog véél meer schokkende dingen (helaas ook van dichtbij) meegemaakt.
Bijna onterecht uitgezet + een doodvonnis
In de zomer van 2019 zat ik op kantoor. Het was 11.00 uur en ik had nog steeds niks van Sharif gehoord. Dat was vrij ongebruikelijk, want we appten elke ochtend. Er kwam altijd wel een berichtje, maar nu… niks. Ik belde Sharif, maar ik kreeg direct zijn voicemail. Raar.
Niet veel later kreeg ik een berichtje via de app: “Ik ben meegenomen door Dienst Terugkeer & Vertrek”. Mijn handen trilden terwijl ik het appje las. Zoveel vragen kwamen in me op: “Hoezo, waarom, hoe kan dit? Met welke reden? Waar ben je nu dan?” Maar zijn telefoon was alweer uit. Ik belde het centraal orgaan opvang asielzoekers (coa) Harderwijk, waar Sharif verbleef. Zij konden – of wilden – me niks vertellen.
Via via hoorde ik via een andere asielzoeker dat Sharif meegenomen was naar het detentiecentrum in Zeist. Er hadden ‘s ochtends vroeg om 05.00 uur minstens 10 man voor zijn deur in het asielzoekerscentrum gestaan: mensen van het coa, Dienst Terugkeer & Vertrek (DTV), en uiteindelijk ook ambulancepersoneel – want Sharif was flauwgevallen toen ze hem met licht geweld in zijn onderbroek uit bed hadden willen lichten.
Wie Sharif kent weet dat het allesbehalve een gewelddadige jongen is. Ik vroeg me af wat er wel niet gebeurd moest zijn waardoor hij zo hardhandig meegenomen werd?
Zijn advocaat had er die ochtend gelukkig ook al van hoogte van gekregen.
Achteraf bleek het “een foutje” van het coa te zijn geweest. Sharif hoorde helemaal niet meegenomen te worden. Hij hoorde ook helemaal niet uitgezet te worden. Maar hij was dus wél ‘s ochtends om 05.00 uur op wrede wijze uit zijn bed gerukt en in de boeien geslagen, om achterin een busje van Dienst Terugkeer & Vertrek naar het detentiecentrum in Zeist te worden gereden. Het vliegticket was ook al besteld, hij zou diezelfde dag nog teruggaan naar Afghanistan. Wat voor hem zo goed als zijn doodvonnis zou betekenen. En wat hadden ze dan gezegd van het coa en DT&V? “Oeps foutje, bedankt”? Stelletje eikels. Idioten.
Ik ben nog nooit zó bang en zó kwaad geweest als die dag. Ik heb het IND gebeld, maar omdat ik officieel niks van Sharif was behalve zijn vriendin wilden ze me niks vertellen. Normaal ga ik altijd respectvol om met mensen, maar ik weet nog dat ik die dag elke IND medewerker helemaal de huid vol heb gescholden.
Na een dag zonder eten werd Sharif om 17.00 uur vrijgelaten, nadat zijn advocaat met een aanklacht tegen de IND had gedreigd.
Die hele dag heeft voor hem bij PTSS (post traumatisch stress syndroom) gezorgd. Elke keer als hij een bus van Dienst Terugkeer & Vertrek ziet staan, schiet zijn lichaam in een fight-flight-freeze reactie. Plus Sharif is gevlucht vanwege een doodvonnis. Die dag had bijna zijn dood betekend, als hij – onterecht en per ongeluk – op het vliegtuig terug was gezet.
Dankjewel. Idioten van het IND + overijverige debiele casemanager van het coa.
Een verkeerde tolk tijdens het verhoor
Dat hele ‘grapje’ met de Dienst Terugkeer & Vertrek en de bureaucratische ‘spelletjes’ van Bureau Documenten zijn niet het enige.
Ik kwam er in 2020 – toen ik Sharif zijn dossier voor een nieuwe asielaanvraag aan het maken was – achter dat de IND blijkbaar een Farsi sprekende tolk heeft gebruikt tijdens een verhoor, toen Sharif net in Nederland aan kwam. Sharif spreekt Pashtun. Farsi is de taal van Iran en andere delen van Perzië, maar niet alles.
Dat is dus hetzelfde als dat je een Nederlander Fries of Limburgs laat vertalen he? Gegarandeerd dat er (gigantische) fouten in het vertaalwerk komen te zitten dan.
Ik kwam er ook achter dat op basis van die exacte vertaling Sharif zijn asielaanvraag de eerste keer ongeloofwaardig werd geacht.
Als je niet in een hokje past ben je de dupe
Tijdens de asielprocedures van Sharif heb ik het volledige vreemdelingenrecht uitgepluisd. Óók specifiek voor Afghanistan. Ik vond toen een document waarop het asielbeleid rondom Afghanen was samengevat in criteria, waarin stond:
- Behoorde je tot een etnische bedreigde minderheid in Afghanistan, dan krijg je een verblijfsvergunning,
- Behoorde je tot een religieuze bedreigde minderheid in Afghanistan, dan krijg je een verblijfsvergunning
- Behoorde je tot één van de strijdende partijen in Afghanistan, dan krijg je een verblijfsvergunning
- Ben je anders geaard dan heteroseksueel, dan krijg je een verblijfsvergunning
- Ben je tolk geweest in Afghanistan, dan krijg je een verblijfsvergunning.
Als je niet in één van deze hokjes past heb je in beginsel geen recht op een verblijfsvergunning, maar nu komt het: kun je je voorstellen hoeveel fraude er op basis van de bovenstaande punten gebeurd?
Als je bij wijze van spreken een “Anders geaarde (‘voormalig’) Taliban terrorist bent” heb je dus in beginsel recht op een verblijfsvergunning.
Maar als je altijd inherent een goed persoon bent geweest en keer op keer hebt geweigerd om jezelf bij een strijdende partij (voor een jihad) aan te sluiten, heb je in beginsel dus géén recht op een verblijfsvergunning. Dan wacht er een lange juridische weg op je – waarvan je 9 van de 10 keer gedoemd bent om te falen.
Zo haalt onze overheid als het ware alle rotte appels – zonder verdere vragen – binnen, en zijn de goede mensen de dupe. En eigenlijk, als je het zo bekijkt, de Nederlanders ook.
Februari 2022: het verlossende woord
In februari belde de (derde) advocaat mij om 11.00 uur ‘s ochtends met enigszins goed nieuws: “Het dossier ligt nu ein-de-lijk bij een ambtenaar op het bureau!” Om 16.00 uur belde Sharif: “De advocaat heeft gebeld met een positieve beschikking”. Ik kon het eerst bijna niet geloven en daarna was ik uitzinnig van vreugde.
De ontlading die dag was gigantisch. En het ongeloof net zo groot. Was dit echt het einde van zeven jaar “vechten tegen de bierkaai?”
Hoe gaat het nu met Sharif?
Sharif leek na het bericht over zijn positieve beschikking heel even op te veren. Zijn depressie, waar hij sinds januari 2022 mee kampte (of misschien al zelfs wel langer) leek als sneeuw voor de zon te verdwijnen. We boekten zelfs – voor het eerst – een vakantie naar Turkije, want dat kon nu eindelijk! Hij zou eindelijk zijn rijbewijs kunnen gaan halen. De toekomst zag er goed uit, we konden er eindelijk vol voor gaan!
Maar dat bleek valse hoop te zijn – van mijn kant.
Sharif voelde zich helemaal niet beter. Het ging zelfs steeds slechter. Hij vergat steeds vaker dingen. Hij kreeg angst- en paniekaanvallen als hij met de trein reisde. Hij voelde zich futloos. En zijn hernia, waar hij eerder – in 2017 – aan geopereerd is, speelde weer op.
Twee weken voordat we samen op vakantie zouden gaan stortte hij in. Een mental breakdown. Alles wat er gebeurd is, de PTSS, de herinneringen van de oorlog in zijn thuisland, de barre reis die hij naar Nederland heeft afgelegd, het zich continu zorgen moeten maken om zijn ouders – die nog in Afghanistan zijn – dat alles bij elkaar… dat maakt dat hij gewoon ‘op’ is.
En nu? Nu staat hij onder zorg. De geplande vakantie van ons samen heb ik weten te annuleren, met een brief van de ggz – die zich over hem ontfermd hebben.
Een paar maanden geleden is er iets bij hem ‘gesnapt’. Hij is plotsklaps niet meer de oude. Zoiets fake je niet, hij zit er echt he-le-maal doorheen. Hij ziet geen toekomstperspectief meer. Even vreesde ik zelfs voor zijn leven, maar dankzij accurate zorg is dat weer goed gekomen. Nu hyperventileert hij vooral nog. Meer dan drie zinnen achter elkaar formuleren lukt hem niet. Hij leeft een beetje in een apathische toestand. Het heeft tijd nodig. Tijd en rust om alles wat er is gebeurd te kunnen verwerken… om het een plekje te geven. En tijd om opnieuw zijn weg te kunnen vinden.
Om die reden heb ik hem dan ook losgelaten. Er zitten voorlopig geen romantische successen in. Het is nu belangrijk dat hij zelf eerst weer opkrabbelt. Ik kan dus ook niet meer spreken van een liefdesrelatie.
We zijn nog goed bevriend, dat wel.
De manier waarop ik van hem houd, ik denk niet dat die liefde ooit geëvenaard kan worden.
Maar als dat wel zo is… is het ook goed. Ik bedoel: waarom zou je de ander geen liefde gunnen, als je van diegene houdt? En waarom zou ik zelf niet open willen blijven staan voor de liefde? Wat is een leven zonder liefde?
Sommige vrienden en kennissen zeiden tegen me:
“Als ik jou was, zou ik echt boos zijn. Kijk wat je allemaal gedaan hebt – en uiteindelijk levert het je niks op.”
Ik draai het liever om:
“Als je mij was, zou je intens dankbaar zijn. Sommige mensen leven een heel leven zonder ooit hun ware liefde te vinden. Of zonder überhaupt liefde te vinden. Ik vond hem. En ik ben er intens dankbaar voor. Je kunt immers niet verliezen wat nooit van jou is geweest, dus alles wat we samen hebben mogen doen is voor mij niks meer – en niks minder – dan een geschenk geweest.”
En ik vertrouw erop dat het goed komt met Sharif. En dat hij dan weer nieuwe keuzes kan gaan maken.
Voorlopig heeft hij nog een lange weg te gaan om al het trauma en alle stress uit zijn geest – en zijn lichaam – te krijgen.
Hoe gaat het nu met mij?
Met mij is het heel even écht slecht gegaan. Ik nam afstand van de liefde van mijn leven. Sharif loslaten voelde als een soort van rouw. Ook alle toekomstdromen die ik met hem samen had, moest ik – ineens – laten varen.
Dat deed pijn. Ik heb héél veel gehuild. Af en toe huil ik er nog steeds om. Met een liefde die zó diep zit is dat ook niet gek.
Ik vond deze quote van Rumi altijd wel mooi – en van toepassing:
“Lovers don’t finally meet somewhere, they’re in each other all along.”
Hij is een stukje van mij.
Ik heb de klappen van de split op kunnen vangen door me op mijn enige andere grote liefde te storten: mijn reislust. En in juni adopteerde ik een pup uit Spanje, maar dat stond al langer op de planning. Toch kwam dit maatje preciés op het goede moment.
En verder…
“If you love someone let them go,
if they come back they’re yours forever.
If they don’t, it was never meant to be.”
Ik berust me maar op deze woorden.
